மீண்டும் மிடுக்குடன் மிளிரச் செய்வோம் - ராஜ்குமார்(கனடா)

முந்நூறு பேருடன் மூச்சிழந்து கிடக்கின்றது நம் முன்னோர் அமர்ந்த 

அறிவாலயம்.

தரமிழந்து தத்தளிக்கின்றது

தலைவன் கற்ற 

கலைக்கோவில்.

ஆற்றலிழந்து விழுகின்றது

அப்பு ஆச்சியின் அறிவுப்பசி போக்கிய 

போதிமரம்.

சரிவை நோக்கி நகர்கிறது சரித்திரம் படைத்தவரின் 

சந்தணமண்டபம்.

 

எழுபதுக்குமுதல் 

இதைத்தாண்டி எவரும் எங்கும் 

போகவில்லையே.

இங்கிலிசுப்பள்ளியென்று இதில்தானே குந்தினார்கள்.

எங்கிருந்து வந்தோரையும் அரவணைத்து அறிவுப்பசி போக்கிய 

அரங்கமும் இதுதானே.

எழுபதுகளில் வீழ்ந்தது இன்றுவரை 

எழும்பாமல் இருப்பிழந்து போகின்றது.

 

அன்று வீழும்  

நிலை கண்டு 

விழித்தெழாமல் 

அவர் அவர் வசதிக்கு 

தள்ளியே ஓடி பள்ளிகள் கண்டதன் 

விளைவு 

வினையாகமாறி 

இன்று வசதியில்லாத 

வல்வையின் வாரிசுகளை 

வாட்டி வதைக்கின்றது.

வினைத்திறன் கொண்டு விளங்கிய 

விருச்சம் வீழும் 

நிலையிலுள்ளது.

இதைத் தாங்கிப்பிடிப்பது இதில் தங்கியவரின் 

கடமையல்லோ.

இனியும் தூங்கிப் 

படுத்திருந்தால் 

தூரத்துப் பள்ளிகள்தான் 

துணையாக நேரிடும்.

 

ஐயங்கார் அமர்ந்தபொழுது அணிகலன்கள் தாங்கி அறிவுதந்த ஆலயம் இன்று,

அரைஞாண் கயிற்றுடன் ஆடும் 

நிலைகண்டு ஆற்றாமையினால் அனைவரையும் அழைக்கும் அழைப்புமணி 

அவ்வளவுதான்.

 

கல்வியே கண் எனும் 

நன்மக வாக்கியம் 

வாசலில் தொங்குகின்றது.

வாசல்தாண்டி உள்ளே 

நுழைந்தால் 

வாங்கு மேசைகள் 

வெறுமனே கிடக்கின்றன.

பக்கத்திலிருக்கும் பள்ளிகளெல்லாம் பாடசாலை நிலையிலிருந்து கல்லூரிக்கு நகர்கின்றன.

இதுமட்டும் கல்லூரியிலிருந்து வித்தியாசாலைக்கு 

இறங்கப்போகின்றது 

விரைந்து செயற்படாவிட்டால்.

 

வசூலித்த பணத்தில் 

வங்கியில் வைப்பு,

கட்டிடம் கட்டவென வேண்டிய காணிகள்,

ஆண்டுதோறும் ஆண்டுமலர்கள்,

இதன் பெயரில் உலகெங்கும் நடக்கும் 

போட்டிப் பரீட்சைகள்,

இதில் பயின்றவர் தொடங்கிய பழைய மாணவர் சங்கங்கள்,

இதன் சாதனை காலத்தில் வேண்டிய 

கேடயங்கள்,

எல்லாமே அப்படியே 

இருக்கின்றன.

ஆனால் இதுமட்டும் 

இருப்பிழந்து போகின்றது.

 

எவரையும் குறைசொல்ல எழுதவில்லை,

செய்பவர்களின் செயற்பாட்டை நிறுத்தும் எண்ணமும் 

எனக்கில்லை.

விரையாவிட்டால் விபரீதம் விளைந்திடுமோ என்ற எண்ணத்தில் 

அகத்தில் எழுந்த ஆதங்கம் அவ்வளவுதான்.

அக்கறைகொண்ட 

அனைவரையும் அதன் பக்கம் வர இழுக்கும் வெறும் சொற்கணைகள் மட்டுமே.

நீ என்ன செய்கிறாய் என்று நீங்கள் கேட்பது புரிகிறது.

என்ன செய்தால் 

ஏதுவாகுமென்று எல்லோரையும் எழுப்புவதற்கான 

எழுத்தொலி 

வேறொன்றுமில்லை.

 

ஆழக்கடலருகில் 

நீலக்கொடிதாங்கி,

நீண்டகாலமதாய் 

சாலச்சிறந்தவர்க்கும்,

சாதனையாளர்க்கும்,

காலக்கொடுமை களைய கல்விதந்த 

கலைச்சோலையை 

பாலைக் கறந்துவிட்டு 

பசுவைத் தள்ளுவதுபோல் 

தள்ளிவிட்டுவிட்டு

தரணியெல்லாம் அதன் பெயரில் 

தம்பட்டமடிப்பதால் 

என்ன பயன் விளைந்திடுமோ.

 

நூற்றாண்டு கடந்ததென்று போற்றிப் புகழ்ந்துவிட்டு 

சும்மா கிடந்துவிடாமல் 

கடந்தகால தவறறிந்து எதிர்கால 

இயங்கு நிலைக்கு 

என்ன வேண்டுமென்று 

எல்லோருமாய்ச் சிந்தித்து,மீண்டும் 

மிடுக்குடன் மிளிரச் செய்து,

வலுவான வல்வையரை 

உருவாக்குவோம்.